Grób rodziny Adamkiewiczów
[działka C1 011 ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Piotr ADAMKIEWICZ
( ✵ ✟ - 1956 )
( ✵ ✟ - 1956 )
Synek Wincentego Adamkiewicza i Lidii Marii Adamkiewicz z d. Gowor.
Jerzy ADAMKIEWICZ
( 1881-1958 )
( 1881-1958 )
Ur. w Krakowie. Studia prawnicze (wydział konsularny) ukończył w Wiedniu. Karierę zawodową związał początkowo ze służbą dyplomatyczną austriacką w Chorwacji. W 1919 r. ożenił się z Zofią Lewicką. Mieli czworo dzieci: Wincentego, Wojciecha, Leszka i Jadwigę. W 1920 r. przeszedł do polskiej służby dyplomatycznej. Konsul generalny RP w Lipsku, Londynie, Jerozolimie, a w latach 1934-1936 w Ottawie. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się przez Skandynawię do Anglii, gdzie do 1945 r. pracował dla rządu polskiego na emigracji.
W latach 1946-1948 był profesorem historii oraz nauk politycznych na Uniwersytecie St. Mary's w Halifaksie, w latach 1948-1952 wykładał na Uniwersytecie St. Francis Xavier w Antigonish (Nowa Szkocja), a od 1954 r. pracował jako profesor w Centrum Studiów Słowiańskich UdeM. Autor wielu publikacji i artykułów o tematyce politycznej. Zmarł w wieku 77 lat.
W latach 1946-1948 był profesorem historii oraz nauk politycznych na Uniwersytecie St. Mary's w Halifaksie, w latach 1948-1952 wykładał na Uniwersytecie St. Francis Xavier w Antigonish (Nowa Szkocja), a od 1954 r. pracował jako profesor w Centrum Studiów Słowiańskich UdeM. Autor wielu publikacji i artykułów o tematyce politycznej. Zmarł w wieku 77 lat.
Wincenty Witold ADAMKIEWICZ
( 1920-1996 )
( 1920-1996 )
Ur. w 1924 r. pod Krakowem. Kształcił się we Fryburgu szwajcarskim (1930-1934). Po objęciu przez ojca funkcji pierwszego konsula generalnego RP w Ottawie, przebywał w Kanadzie do 1936 r. Wędrował po Kanadzie ze słynnym polskim podróżnikiem Arkadym Fiedlerem, który upamiętnił Wincusia w swej książce Kanada pachnąca żywicą (1937).
Wybuch II wojny światowej zastał go w Polsce. Studiował w szkole rolniczej, biorąc jednocześnie udział w AK-owskiej partyzantce. W 1945 r. przedostał się do Francji, a potem do Anglii, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji w 1947 r. wstąpił na Uniwersytet w Bristolu, gdzie uzyskał dyplom B.Sc. zoologii i botaniki oraz chemii organicznej (1949), a w 1950 r. dyplom magistra farmacji.
Powrócił do Kanady w 1951 r. obejmując stanowisko ‘Assistant Professor’ w departamencie biochemii na Uniwersytecie St. Francis Xavier w Antigonish (Nowa Szkocja). Po roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Montrealskim (UdeM) i Uniwersytecie McGill, uzyskując doktorat z endokrynologii (1953). Pracował jako naukowiec w przedsiębiorstwie farmaceutycznym F. W. Horner Ltd.
Z UdeM związał się na stałe w 1956 r., obejmując stanowisko profesora na wydziale medycyny. Prowadził badania w dziedzinie endokrynologii, fizjologii, mikrobiologii ogólnej i stomatologicznej oraz magnetobiologii. Współzałożyciel kanadyjskich stowarzyszeń w dziedzinach farmakologii, biochemii oraz immunologii. Zakładał montrealski Klub Polskich Lekarzy i Biologów. Działał w Stowarzyszeniu Profesorów UdeM (AGPUM). Prezes Kongresu Polonii Kanadyjskiej oddział Québec (1970-1972); prezes Polsko-Kanadyjskiego Instytutu Dobroczynności im. Marii Skłodowskiej-Curie. Wspomagał Komitet Pomocy Dzieciom Polskim.
Zmarł w 1996 r. w wieku 72 lat, pozostawiwszy żonę Lidię, lekarza i profesora UdeM, oraz pięciu synów: Pawła, Marka, Tomasza, Michała i Macieja.
Wybuch II wojny światowej zastał go w Polsce. Studiował w szkole rolniczej, biorąc jednocześnie udział w AK-owskiej partyzantce. W 1945 r. przedostał się do Francji, a potem do Anglii, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji w 1947 r. wstąpił na Uniwersytet w Bristolu, gdzie uzyskał dyplom B.Sc. zoologii i botaniki oraz chemii organicznej (1949), a w 1950 r. dyplom magistra farmacji.
Powrócił do Kanady w 1951 r. obejmując stanowisko ‘Assistant Professor’ w departamencie biochemii na Uniwersytecie St. Francis Xavier w Antigonish (Nowa Szkocja). Po roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Montrealskim (UdeM) i Uniwersytecie McGill, uzyskując doktorat z endokrynologii (1953). Pracował jako naukowiec w przedsiębiorstwie farmaceutycznym F. W. Horner Ltd.
Z UdeM związał się na stałe w 1956 r., obejmując stanowisko profesora na wydziale medycyny. Prowadził badania w dziedzinie endokrynologii, fizjologii, mikrobiologii ogólnej i stomatologicznej oraz magnetobiologii. Współzałożyciel kanadyjskich stowarzyszeń w dziedzinach farmakologii, biochemii oraz immunologii. Zakładał montrealski Klub Polskich Lekarzy i Biologów. Działał w Stowarzyszeniu Profesorów UdeM (AGPUM). Prezes Kongresu Polonii Kanadyjskiej oddział Québec (1970-1972); prezes Polsko-Kanadyjskiego Instytutu Dobroczynności im. Marii Skłodowskiej-Curie. Wspomagał Komitet Pomocy Dzieciom Polskim.
Zmarł w 1996 r. w wieku 72 lat, pozostawiwszy żonę Lidię, lekarza i profesora UdeM, oraz pięciu synów: Pawła, Marka, Tomasza, Michała i Macieja.
Lidia ADAMKIEWICZ
z d. GOWOR
( 1918-2016 )
z d. GOWOR
( 1918-2016 )
Lekarka. Urodzona w pobliżu Słonimia (obecnie na Białorusi), najmłodsza z 6 sióstr. Ukończyła liceum mimo przedwczesnej śmierci ojca i nawracającego zapalenia kości. Została przyjęta na wydział medyczny Uniwersytetu Wileńskiego, ale jej studia przerwała II wojna światowa. Razem ze swą przyjaciółką Jadwigą (dalej – dr Sangowicz), przez Czechosłowację i Austrię dotarła do Szwajcarii pieszo przesz Alpy, ku zdumieniu szwajcarskiej straży granicznej.
Obie kobiety uzyskały status uchodźcy, zostały przyjęte na wydział medyczny Uniwersytetu w Lozannie i ukończyły studia uzyskując tytuł MD. Po wojnie Lidia wyemigrowała do Kanady, gdzie wyszła za mąż za dr Wincentego Adamkiewicza (powyżej), z którym miała 6 synów.
Była pierwszą kobietą lekarzem w szpitalu Hôtel-Dieu w Montrealu. Prowadziła też swoją własną praktykę oraz wykładała (internę) na Uniwersytecie Montrealskim. Była jednym z pierwszych badaczy Instytutu Badań Klinicznych w Montrealu, pracując pod kierunkiem dr Jacques’a Genest nad problemem nadciśnienia. W uznaniu jej doświadczenia klinicznego, prawości i kultury osobistej, w 1974 r. została powołana do nowo powstałego i jednego z pierwszych tego rodzaju w Kanadzie Komitetu Etyki Instytutu Badań Klinicznych, odgrywając tam wiodącą rolę.
Jej szerokie zainteresowania obejmowały też studia socjologiczne oraz aktywne członkostwo w Planetary Society (jej nazwisko zostało wygrawerowane na kapsule Stardust NASA).
Powszechnie lubiana i szanowana w środowisku Polonii, zmarła w wieku 98 lat, pozostawiając w żałobie synów Pawła, Marka, Tomasza, Michała i Macieja oraz wnuków Patryka i Daniela.
Obie kobiety uzyskały status uchodźcy, zostały przyjęte na wydział medyczny Uniwersytetu w Lozannie i ukończyły studia uzyskując tytuł MD. Po wojnie Lidia wyemigrowała do Kanady, gdzie wyszła za mąż za dr Wincentego Adamkiewicza (powyżej), z którym miała 6 synów.
Była pierwszą kobietą lekarzem w szpitalu Hôtel-Dieu w Montrealu. Prowadziła też swoją własną praktykę oraz wykładała (internę) na Uniwersytecie Montrealskim. Była jednym z pierwszych badaczy Instytutu Badań Klinicznych w Montrealu, pracując pod kierunkiem dr Jacques’a Genest nad problemem nadciśnienia. W uznaniu jej doświadczenia klinicznego, prawości i kultury osobistej, w 1974 r. została powołana do nowo powstałego i jednego z pierwszych tego rodzaju w Kanadzie Komitetu Etyki Instytutu Badań Klinicznych, odgrywając tam wiodącą rolę.
Jej szerokie zainteresowania obejmowały też studia socjologiczne oraz aktywne członkostwo w Planetary Society (jej nazwisko zostało wygrawerowane na kapsule Stardust NASA).
Powszechnie lubiana i szanowana w środowisku Polonii, zmarła w wieku 98 lat, pozostawiając w żałobie synów Pawła, Marka, Tomasza, Michała i Macieja oraz wnuków Patryka i Daniela.