Grób rodzin Szyllingów i Frankowskich
[działka C1 017 ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Maria DOBROWOLSKA
z d. DOUGLAS
( 1872-1961 )
z d. DOUGLAS
( 1872-1961 )
Ur. w 1872 r. na Ukrainie, córka James'a Douglas, inżyniera cukrownika z Glasgow (Szkocja). Wyszła za mąż za Aleksandra Dobrowolskiego, z którym miała dwoje dzieci, Różę i Stefana. (Stefan Dobrowolski został oficerem 17 pułku ułanów. Podczas II wojny światowej pełnił obowiązki zastępcy attaché wojskowego w Londynie, a następnie służył na placówce w Waszyngtonie i Meksyku, gdzie zmarł). Wraz z mężem podtrzymywała polskie tradycje na kresach wschodnich. W czasie II wojny światowej mieszkała w Warszawie. Do Kanady przyjechała przez Szwecję w 1947 r. i zamieszkała u córki w Montrealu.
Zmarła w 1961 r. w Beloeil pod Montrealem, przeżywszy 89 lat.
Róża SZYLLING-FRANKOWSKA
z d. DOBROWOLSKA
(upamiętniona)
( 1895-1986 )
z d. DOBROWOLSKA
(upamiętniona)
( 1895-1986 )
Córka Marii Anny Dobrowolskiej (powyżej) i Aleksandra Dobrowolskiego, ur. 1985 r. w Kijowie w polskiej rodzinie szlacheckiej. Przywiązana do ówczesnych kresów wschodnich Polski, spisywała historię polskich rodzin osiadłych na Rusi i opublikowała Monografię Klucza Tulińskiego na tle genealogii właścicieli (oryginał tej pracy znajduje się w National Archives of Canada – zbiory rodzinne, a jego kopia w Bibliotece Polskiej w Montrealu). Po wybuchu rewolucji październikowej w 1917 r. znalazła się w Warszawie. W 1922 r. wyszła za mąż za oficera marynarki wojennej Stefana Frankowskiego i zamieszkała w Gdyni. Matka dwojga dzieci Stefana (René) i Marii Teresy Jolanty. Za pracę społeczną jeszcze przed wojną została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Po wybuchu II wojny światowej przedostała się do Anglii, w 1940 r. została ewakuowana z dziećmi do Kanady i zamieszkała w Montrealu. W tymże roku jej mąż zmarł w niewoli niemieckiej. Przez szereg lat pracowała w RCA Victor. Była współzałożycielką Stowarzyszenia Polskich Uchodźców Wojennych (od 1958 r. Stowarzyszenie Polskie w Montrealu), działała w Federacji Polek w Montrealu, w Komitecie Pomocy Dzieciom Polskim, Sekcji Opieki nad Grobami Polskimi w Saint-Sauveur powstałej przy Stowarzyszeniu Polskim w Montrealu. W 1950 r. wyszła ponownie za mąż za generała Antoniego Szyllinga. Po śmierci drugiego męża, w 1971 r. przeniosła się do Vancouveru, bliżej córki Jolanty i jej rodziny. Zmarła w 1986 r. w wieku 91 lat.
Po wybuchu II wojny światowej przedostała się do Anglii, w 1940 r. została ewakuowana z dziećmi do Kanady i zamieszkała w Montrealu. W tymże roku jej mąż zmarł w niewoli niemieckiej. Przez szereg lat pracowała w RCA Victor. Była współzałożycielką Stowarzyszenia Polskich Uchodźców Wojennych (od 1958 r. Stowarzyszenie Polskie w Montrealu), działała w Federacji Polek w Montrealu, w Komitecie Pomocy Dzieciom Polskim, Sekcji Opieki nad Grobami Polskimi w Saint-Sauveur powstałej przy Stowarzyszeniu Polskim w Montrealu. W 1950 r. wyszła ponownie za mąż za generała Antoniego Szyllinga. Po śmierci drugiego męża, w 1971 r. przeniosła się do Vancouveru, bliżej córki Jolanty i jej rodziny. Zmarła w 1986 r. w wieku 91 lat.
Stefan FRANKOWSKI
(upamiętniony)
( 1887-1940 )
(upamiętniony)
( 1887-1940 )
Ur. w 1887 r. na Wołyniu. Pierwszy mąż Róży Dobrowolskiej (powyżej). Studia w oficerskim Korpusie Kadetów Marynarki Wojennej w Petersburgu (1905-1908). Służba we flocie bałtyckiej. Za bohaterską postawę przy ratowaniu ofiar trzęsienia ziemi na Sycylii w 1908 r. otrzymał od króla Victora Emanuela III pamiątkowy srebrny medal.
Do 1917 r. pływał we flocie bałtyckiej jako oficer nawigacyjny na okrętach Sława, Aurora i Cezarewicz. W czasie rewolucji październikowej należał do nielicznych oficerów ocalonych przez własnych marynarzy.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. wstąpił do polskiej marynarki. Attaché wojskowy i marynarki RP w Szwecji (1919-1921). W Sztabie Marynarki Wojennej w Warszawie (1921-1923). W 1923 r., w Ecole de Guerre Navale w Paryżu, uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Pływał na pancerniku Provence.
W 1925 r. powraca do kraju. Dowódca dywizjonu torpedowców w Gdyni, komendant Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu. Awans na komandora i stanowisko Szefa Sztabu Marynarki Wojennej w Warszawie. W 1933 r. zostaje dowódcą obrony wybrzeża w Gdyni, a od lipca 1939 r. dowódcą morskiej obrony wybrzeża.
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w obronie Helu. Po kapitulacji dostał się do niewoli do obozu dla polskich oficerów (oflag VIII B Silberberg), gdzie zmarł we wrześniu 1940 r. Pośmiertnie awansowany na kontradmirała. Za wybitne zasługi w tworzeniu polskiej marynarki wojennej oraz czyny męstwa i odwagi odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari (IV kl.), Orderem Polonia Restituta (IV kl.), Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i szwedzką Legią Honorową.
Do 1917 r. pływał we flocie bałtyckiej jako oficer nawigacyjny na okrętach Sława, Aurora i Cezarewicz. W czasie rewolucji październikowej należał do nielicznych oficerów ocalonych przez własnych marynarzy.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. wstąpił do polskiej marynarki. Attaché wojskowy i marynarki RP w Szwecji (1919-1921). W Sztabie Marynarki Wojennej w Warszawie (1921-1923). W 1923 r., w Ecole de Guerre Navale w Paryżu, uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Pływał na pancerniku Provence.
W 1925 r. powraca do kraju. Dowódca dywizjonu torpedowców w Gdyni, komendant Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu. Awans na komandora i stanowisko Szefa Sztabu Marynarki Wojennej w Warszawie. W 1933 r. zostaje dowódcą obrony wybrzeża w Gdyni, a od lipca 1939 r. dowódcą morskiej obrony wybrzeża.
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w obronie Helu. Po kapitulacji dostał się do niewoli do obozu dla polskich oficerów (oflag VIII B Silberberg), gdzie zmarł we wrześniu 1940 r. Pośmiertnie awansowany na kontradmirała. Za wybitne zasługi w tworzeniu polskiej marynarki wojennej oraz czyny męstwa i odwagi odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari (IV kl.), Orderem Polonia Restituta (IV kl.), Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i szwedzką Legią Honorową.
Stefan FRANKOWSKI
(upamiętniony)
( 1924-1961 )
(upamiętniony)
( 1924-1961 )
Ur. w 1924 r. w Paryżu, syn Stefana Frankowskiego i Róży z Dobrowolskich (powyżej). Polskę opuścił w 1939 r. z matką i siostrą Jolantą. Po 6 miesiącach w Anglii, wyjechał z nimi w 1940 r. do Kanady i zamieszkał w Montrealu. Ukończył Loyola College i wstąpił do polskiej marynarki. Pływał jako marynarz na okrętach Garland i Konrad. Służbę w marynarce zakończył w 1945 r. w stopniu porucznika. Po wojnie studiował na Uniwersytecie McGill, uzyskując tytuł inżyniera elektryka. Ożenił się z June (Sally) Trotter, z którą miał dwóch synów, Krzysztofa i Konrada. Przez szereg lat pracował jako zarządca majątków hrabiego Materazzo w Brazylii. Zginął tragicznie w wypadku samolotowym w Buenos Aires w 1961 r. w wieku 37 lat.
Antoni SZYLLING
( 1885-1971 )
( 1885-1971 )
Ur. w 1885 r. pod Warszawą. Pochodził z rodziny bawarskich katolickich baronów, z dawna osiedlonych w Polsce. Z pochodzenia, tradycji, zamiłowania i wykształcenia był rolnikiem. Po raz pierwszy ożenił się z Zofią Bajkowską, lekarzem medycyny, i miał z nią dwóch synów, Jerzego i Karola.
Podczas I wojny światowej oficer piechoty w armii rosyjskiej, w 1917 r. trafia pod sztandary polskie, dostaje się do niewoli niemieckiej, a po uwolnieniu organizuje oddziały polskie. Wojnę polsko-bolszewicką (1919-1920) kończy jako dowódca brygady piechoty. Dowodzi dywizjami, a w 1929 r. zostaje generałem brygady. Od 1939 r. dowódca Armii Kraków. Uznany za jednego z trzech najlepszych generałów podczas kampanii wrześniowej. Po walkach odwrotowych wyprowadza większą część armii na wschód od Wisły. Podczas próby wyjścia z okrążenia dostaje się do niewoli niemieckiej.
Po uwolnieniu w 1945 r. emigruje do Francji, a potem do Anglii, gdzie wstępuje do Polskich Sił Zbrojnych. W 1946 r. awansowany do stopnia generała dywizji. Po demobilizacji w 1947 r. wyjechał do Kanady, gdzie ożenił się z Różą Dobrowolską, primo voto Frankowską. Działał społecznie w montrealskim środowisku kombatanckim.
Za wybitne zasługi w dziedzinie obronności państwa, wierną służbę Ojczyźnie oraz czyny męstwa i odwagi odznaczony został m.in. Orderem Virtuti Militari (IV i V kl.), Polonia Restituta (III i IV kl.), Krzyżem Walecznych (3 razy), Złotym Krzyżem Zasługi. Autor wspomnień wojennych Moje dowodzenie w roku 39-ym. Kopia manuskryptu znajduje się w Bibliotece Polskiej w Montrealu. Był niezwykle utalentowanym dowódcą i strategiem wojennym, który życie poświęcił dla dobra Ojczyzny. Napis z epitafium nagrobka w Saint Sauveur głosi: Duszę oddał Bogu – Ojczyźnie serce i umysł. Zmarł w 1971 r. w Montrealu, przeżywszy 86 lat.
Podczas I wojny światowej oficer piechoty w armii rosyjskiej, w 1917 r. trafia pod sztandary polskie, dostaje się do niewoli niemieckiej, a po uwolnieniu organizuje oddziały polskie. Wojnę polsko-bolszewicką (1919-1920) kończy jako dowódca brygady piechoty. Dowodzi dywizjami, a w 1929 r. zostaje generałem brygady. Od 1939 r. dowódca Armii Kraków. Uznany za jednego z trzech najlepszych generałów podczas kampanii wrześniowej. Po walkach odwrotowych wyprowadza większą część armii na wschód od Wisły. Podczas próby wyjścia z okrążenia dostaje się do niewoli niemieckiej.
Po uwolnieniu w 1945 r. emigruje do Francji, a potem do Anglii, gdzie wstępuje do Polskich Sił Zbrojnych. W 1946 r. awansowany do stopnia generała dywizji. Po demobilizacji w 1947 r. wyjechał do Kanady, gdzie ożenił się z Różą Dobrowolską, primo voto Frankowską. Działał społecznie w montrealskim środowisku kombatanckim.
Za wybitne zasługi w dziedzinie obronności państwa, wierną służbę Ojczyźnie oraz czyny męstwa i odwagi odznaczony został m.in. Orderem Virtuti Militari (IV i V kl.), Polonia Restituta (III i IV kl.), Krzyżem Walecznych (3 razy), Złotym Krzyżem Zasługi. Autor wspomnień wojennych Moje dowodzenie w roku 39-ym. Kopia manuskryptu znajduje się w Bibliotece Polskiej w Montrealu. Był niezwykle utalentowanym dowódcą i strategiem wojennym, który życie poświęcił dla dobra Ojczyzny. Napis z epitafium nagrobka w Saint Sauveur głosi: Duszę oddał Bogu – Ojczyźnie serce i umysł. Zmarł w 1971 r. w Montrealu, przeżywszy 86 lat.
Zofia SZYLLING
(upamiętniona)
( 1887-1944 )
(upamiętniona)
( 1887-1944 )
Z domu Bajkowska, lekarz medycyny, pierwsza żona generała Antoniego Szyllinga. Matka Jerzego i Karola (poniżej). Zmarła w Sainte-Agathe, pochowana jest na cmentarzu Notre-Dame-des-Neiges w Montrealu.
Jerzy H. SZYLLING
(upamiętniony)
( 1921-1943 )
(upamiętniony)
( 1921-1943 )
Syn Antoniego i Zofii Bajkowskiej (powyżej), ur. w Warszawie. Lotnik, zginął w Anglii podczas II wojny światowej. Pochowany został w Nottingham.
Karol S. SZYLLING
( 1924-1959 )
( 1924-1959 )
Syn Antoniego i Zofii Bajkowskiej (powyżej), ur. w Lerypolu, koło Grodna. Inżynier z zawodu oraz oficer rezerwy wojska kanadyjskiego. W wieku 35 lat zginął tragicznie w wypadku samochodowym w Edmonton, Alberta.