Grób rodziny Kwiecińskich
i Pappiusów
[działka C1 018 ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Bogdan Józef KWIECIŃSKI
( 1895-1981 )
( 1895-1981 )
Ur. w Strzelnie (obecnie centralna Polska). Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie z dyplomem oficera zawodowego. Pionier polskiego lotnictwa wojskowego, sportowego i cywilnego oraz wieloletni działacz na arenie lotnictwa międzynarodowego. Wcielony do lotnictwa armii pruskiej, jako radiooperator brał udział w I wojnie światowej na froncie palestyńskim; w Turcji dostał się do niewoli angielskiej.
W wojnie polsko-bolszewickiej w eskadrze polskiego lotnictwa wywiadowczego. W okresie międzywojennym awans na podpułkownika dyplomowanego, praca w departamencie lotnictwa MSW. W 1927 r. założył Aeroklub RP. W 1932 r. członek polskiej delegacji na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. Brał udział w międzynarodowych lotniczych zawodach sportowych.
Przechodzi do dyplomacji, jest attaché wojskowym RP w Pradze i w Londynie. Podczas II wojny światowej pełni też funkcję głównego oficera łącznikowego pomiędzy lotnictwem polskim a Royal Air Force (RAF) w randze air commodore. Po wojnie pracuje w Londynie w inspektoracie Polskich Sił Powietrznych.
Do Kanady emigruje w 1947 r., aby połączyć się z rodziną w Montrealu. W latach 1950-1960, jest doradcą technicznym w International Civil Aviation Organization, członkiem organizacji: Stowarzyszenie Polskie, Związek Weteranów Polskich w Montrealu i Royal Canadian Air Force Association. Autor książki Aeronautyka w Polsce (Warszawa, 1935).
Za całokształt swej działalności na rzecz umacniania obronności państwa, zasługi bojowe i zasługi w dziedzinie lotnictwa międzynarodowego został odznaczony m.in. orderami Virtuti Militari i Polonia Restituta, Krzyżem Walecznych, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Legią Honorową (fr.), Commander O.B.E. (Order of the British Empire – bryt.), Orderem Leopolda I (belg.), Orderem Virtuti Militari (bułg.) oraz dwukrotnie Orderem Białego Lwa (czech). Zmarł w Montrealu w wieku 86 lat.
W wojnie polsko-bolszewickiej w eskadrze polskiego lotnictwa wywiadowczego. W okresie międzywojennym awans na podpułkownika dyplomowanego, praca w departamencie lotnictwa MSW. W 1927 r. założył Aeroklub RP. W 1932 r. członek polskiej delegacji na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. Brał udział w międzynarodowych lotniczych zawodach sportowych.
Przechodzi do dyplomacji, jest attaché wojskowym RP w Pradze i w Londynie. Podczas II wojny światowej pełni też funkcję głównego oficera łącznikowego pomiędzy lotnictwem polskim a Royal Air Force (RAF) w randze air commodore. Po wojnie pracuje w Londynie w inspektoracie Polskich Sił Powietrznych.
Do Kanady emigruje w 1947 r., aby połączyć się z rodziną w Montrealu. W latach 1950-1960, jest doradcą technicznym w International Civil Aviation Organization, członkiem organizacji: Stowarzyszenie Polskie, Związek Weteranów Polskich w Montrealu i Royal Canadian Air Force Association. Autor książki Aeronautyka w Polsce (Warszawa, 1935).
Za całokształt swej działalności na rzecz umacniania obronności państwa, zasługi bojowe i zasługi w dziedzinie lotnictwa międzynarodowego został odznaczony m.in. orderami Virtuti Militari i Polonia Restituta, Krzyżem Walecznych, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Legią Honorową (fr.), Commander O.B.E. (Order of the British Empire – bryt.), Orderem Leopolda I (belg.), Orderem Virtuti Militari (bułg.) oraz dwukrotnie Orderem Białego Lwa (czech). Zmarł w Montrealu w wieku 86 lat.
Wanda KWIECIŃSKA
z d. ZNANIECKA
( 1902-1989 )
z d. ZNANIECKA
( 1902-1989 )
Ur. 1902 r. na Kujawach. Studiowała w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Wyszła za mąż za Bogdana Józefa Kwiecińskiego, polskiego oficera lotnictwa i dyplomaty. Matka Hanny. Towarzyszyła mężowi na placówkach w Pradze i w Londynie, skąd w 1940 r. została z córką ewakuowana do Kanady. W Montrealu w latach 1940-1945 zorganizowała przy Komitecie Rodzin Jeńców Kanadyjskich sekcję niesienia pomocy Polakom w niewoli niemieckiej. W latach 1942-1967 pracowała jako kreślarka w firmie RCA Victor.
Zmarła w Montrealu przeżywszy 87 lat. Obdarzona nieprzeciętnym talentem artystycznym tworzyła w latach 30. kilimy i makaty, a na emigracji kolaże z naturalnych materiałów przyrody.
Zmarła w Montrealu przeżywszy 87 lat. Obdarzona nieprzeciętnym talentem artystycznym tworzyła w latach 30. kilimy i makaty, a na emigracji kolaże z naturalnych materiałów przyrody.
Leontyna PAPPIUS
z d. DUBIEŃSKA
( 1893-1976 )
z d. DUBIEŃSKA
( 1893-1976 )
Ur. pod Lwowem. Żona inżyniera Mariana Miłosława Pappiusa, matka Stanisława Waldemara. Po ślubie mieszkała w Borysławiu, gdzie jej mąż pracował przy eksploatacji pól naftowych. W 1926 r. przeniosła się z synem do Lwowa, a w 1931 do Krakowa. Do Kanady wyemigrowała w 1956 r. i zamieszkała w Montrealu, gdzie pracowała m.in. dla firmy Henry Morgan. Zaangażowana w pracę społeczną polonijną i kanadyjską (Komitet Pomocy Dzieciom Polskim, polska sekcja Kanadyjskego Czerwonego Krzyża).
Zmarła w 1976 r. przeżywszy 83 lata. Była kobietą niezależną, pracowitą, kochającą matką i babcią oraz patriotką tęskniącą stale za Wolną Polską.
Zmarła w 1976 r. przeżywszy 83 lata. Była kobietą niezależną, pracowitą, kochającą matką i babcią oraz patriotką tęskniącą stale za Wolną Polską.
Stanisław Waldemar (Staszek, Stan)
PAPPIUS
( 1921-2010 )
PAPPIUS
( 1921-2010 )
Ur. w okolicach Lwowa, uczył się w Krakowie, a po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Włoszech. W 1940 r. dołączył do formującej się we Francji polskiej armii. Po upadku Francji służył w Szkocji w polskiej marynarce pod brytyjskim dowództwem.
W latach 1942-45 studiował w Royal Naval Engineering College w Keyham. Otrzymał dyplom inżyniera, po czym pływał na ORP Conrad. W 1947 r. zdemobilizowany w stopniu podporucznika emigrował do Kanady, osiedlając się w 1948 r. w Montrealu. W 1950 r. ożenił się z Hanną Marią Kwiecińską (Hania), z którą miał trzy córki, Ellę, Barbarę i Krystynę.
Pracował jako inżynier w Canadian Vickers, Dominion Bridge, National Harbours Board w Ottawie. Prowadził badania na Montrealskiej Politechnice, stał na czele firmy Stan W. Pappius and Associates. Zawsze starał się służyć wiedzą w swojej dziedzinie w licznych organizacjach i stowarzyszeniach. Zmarł w Montrealu w 2010 r. w wieku 89 lat.
Pracował jako inżynier w Canadian Vickers, Dominion Bridge, National Harbours Board w Ottawie. Prowadził badania na Montrealskiej Politechnice, stał na czele firmy Stan W. Pappius and Associates. Zawsze starał się służyć wiedzą w swojej dziedzinie w licznych organizacjach i stowarzyszeniach. Zmarł w Montrealu w 2010 r. w wieku 89 lat.