Grób rodzinny Andrzeja i Ireny Liebichów
[działka C1 026 ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Andrzej LIEBICH
( 1893-1958 )
( 1893-1958 )
Ur. na Kielecczyźnie. Służbę w armii polskiej rozpoczął w dywizji gen. Żeligowskiego w czasie wojny domowej w Rosji. W latach 1918-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej pracował w Sztabie Głównym WP. Od 1929 r. dowódca batalionu piechoty. W latach 1931-1936 attaché wojskowy na Łotwie, w Estonii i Szwecji. Od 1936 do 1939 r. dowodził pułkiem piechoty we Lwowie.
Wybuch II wojny światowej zastał go na stanowisku szefa departamentu Dowodzenia Ogólnego MSW w Warszawie. Po ewakuacji ze stolicy wszystkich służb MSW, 18 września 1939 r. przekroczył granicę rumuńską. W Rumunii z własnej inicjatywy objął dowództwo nad internowanymi żołnierzami polskimi, podnosząc morale rozgoryczonych niedobitków i organizował przerzuty żołnierzy do tworzącej się we Francji armii polskiej.
W styczniu 1940 r. wydostał się z obozu i dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do Sztabu Głównego w Paryżu. Po upadku Francji organizował ewakuację rozbitków armii polskiej do Anglii i Szkocji, gdzie sam też dotarł i reorganizował uratowane oddziały wojskowe, po czym został przeniesiony do Sztabu Głównego w Londynie. Za zasługi wojenne odznaczony wieloma orderami polskimi i zagranicznymi, m.in. Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim (bryt.), Legią Honorową (fr.). Po wojnie pozostał w Londynie jako emigrant polityczny. Napisał książkę Na obcej ziemi (Londyn, 1947), opisując historię Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
W 1950 r. wyemigrował do Kanady i osiedlił się w Montrealu. Był jednym z najbardziej ofiarnych działaczy Skarbu Narodowego (Danina Polska) w Kanadzie. Ojciec Haliny Marii i Andrzeja Lucjana z pierwszego małżeństwa, oraz Ireny Flory z drugiego małżeństwa. Zmarł w wieku 64 lat. Polak-patriota, aktywny społecznik, wspaniały żołnierz i dowódca.
Córka Halina Lewandowska i wnuczka Krystyna Wacek są pochowane w grobie nr 53 [działka C1 214].
Wybuch II wojny światowej zastał go na stanowisku szefa departamentu Dowodzenia Ogólnego MSW w Warszawie. Po ewakuacji ze stolicy wszystkich służb MSW, 18 września 1939 r. przekroczył granicę rumuńską. W Rumunii z własnej inicjatywy objął dowództwo nad internowanymi żołnierzami polskimi, podnosząc morale rozgoryczonych niedobitków i organizował przerzuty żołnierzy do tworzącej się we Francji armii polskiej.
W styczniu 1940 r. wydostał się z obozu i dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do Sztabu Głównego w Paryżu. Po upadku Francji organizował ewakuację rozbitków armii polskiej do Anglii i Szkocji, gdzie sam też dotarł i reorganizował uratowane oddziały wojskowe, po czym został przeniesiony do Sztabu Głównego w Londynie. Za zasługi wojenne odznaczony wieloma orderami polskimi i zagranicznymi, m.in. Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim (bryt.), Legią Honorową (fr.). Po wojnie pozostał w Londynie jako emigrant polityczny. Napisał książkę Na obcej ziemi (Londyn, 1947), opisując historię Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
W 1950 r. wyemigrował do Kanady i osiedlił się w Montrealu. Był jednym z najbardziej ofiarnych działaczy Skarbu Narodowego (Danina Polska) w Kanadzie. Ojciec Haliny Marii i Andrzeja Lucjana z pierwszego małżeństwa, oraz Ireny Flory z drugiego małżeństwa. Zmarł w wieku 64 lat. Polak-patriota, aktywny społecznik, wspaniały żołnierz i dowódca.
Córka Halina Lewandowska i wnuczka Krystyna Wacek są pochowane w grobie nr 53 [działka C1 214].
Irena LIEBICH
z.d. RZADKOWOLSKA
( 1918-2007 )
z.d. RZADKOWOLSKA
( 1918-2007 )
Ur. we Włocławku. Wkrótce po zakończeniu I wojny światowej, Irena Rzadkowolska kształciła się we Włocławku i Warszawie, gdzie później pracowała w Ministerstwie Obrony. We wrześniu 1939 r., wraz ze Sztabem generalnym, została ewakuowana do obozu przejściowego w Babadag, w Rumunii, gdzie pomagała polskim żołnierzom w przedostaniu się przez granicę, by dołączyć do wojsk aliantów na Zachodzie.
Pracowała dla Polskiego Rządu na Wychodźstwie, najpierw we Francji, potem w Anglii, w Londynie, specjalizując się w łączności. Lata wojny spędziła w Londynie i Szkocji, gdzie znajdowała się główna kwatera polowa Polskiego Wojska i Polskich Sił Lotniczych.
Po wojnie poślubiła pułkownika Andrzeja B. Liebicha, byłego polskiego oficera i dyplomatę. Oboje pozostali w Anglii, gdzie płk. Liebich napisał Historię Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny światowej, a Irena pracowała w słynnym Ogrodzie Botanicznym Kew.
W 1950 r. pp. Liebichowie przenieśli się do Montrealu, gdzie urodziła się ich córka Flora. Ich montrealski dom stał się ośrodkiem życia towarzyskiego i działalności politycznej polskich emigrantów. Przyjmowano tam wiele osobistości ważnych dla historii Polski, w tym ojca chrzestnego Flory, generała Sosnkowskiego. Po śmierci męża w 1958 r. Irena Liebich studiowała nauki społeczne na uniwersytecie McGill. Pracowała w szeregu montrealskich szpitali, w Ośrodku Pomocy Dzieciom i w Instytucie Rehabilitacyjnym z jednymi z pierwszych ofiar thalidomidu. Po uzyskaniu magisterium, przez wiele lat była medycznym pracownikiem społecznym przy Montrealskim Instytucie Neurologicznym (MNI), prowadzonym przez dr Wildera Penfielda.
Irena Liebich współpracowała z Polską Sekcją Kanadyjskiego Radia dla Zagranicy, przekazując korespondencje z Montrealu oraz z ONZ w Genewie. Działała też w Komitecie Pomocy Dzieciom i w innych montrealskich organizacjach. Zmarła w Montrealu w wieku 89 lat.
Pracowała dla Polskiego Rządu na Wychodźstwie, najpierw we Francji, potem w Anglii, w Londynie, specjalizując się w łączności. Lata wojny spędziła w Londynie i Szkocji, gdzie znajdowała się główna kwatera polowa Polskiego Wojska i Polskich Sił Lotniczych.
Po wojnie poślubiła pułkownika Andrzeja B. Liebicha, byłego polskiego oficera i dyplomatę. Oboje pozostali w Anglii, gdzie płk. Liebich napisał Historię Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny światowej, a Irena pracowała w słynnym Ogrodzie Botanicznym Kew.
W 1950 r. pp. Liebichowie przenieśli się do Montrealu, gdzie urodziła się ich córka Flora. Ich montrealski dom stał się ośrodkiem życia towarzyskiego i działalności politycznej polskich emigrantów. Przyjmowano tam wiele osobistości ważnych dla historii Polski, w tym ojca chrzestnego Flory, generała Sosnkowskiego. Po śmierci męża w 1958 r. Irena Liebich studiowała nauki społeczne na uniwersytecie McGill. Pracowała w szeregu montrealskich szpitali, w Ośrodku Pomocy Dzieciom i w Instytucie Rehabilitacyjnym z jednymi z pierwszych ofiar thalidomidu. Po uzyskaniu magisterium, przez wiele lat była medycznym pracownikiem społecznym przy Montrealskim Instytucie Neurologicznym (MNI), prowadzonym przez dr Wildera Penfielda.
Irena Liebich współpracowała z Polską Sekcją Kanadyjskiego Radia dla Zagranicy, przekazując korespondencje z Montrealu oraz z ONZ w Genewie. Działała też w Komitecie Pomocy Dzieciom i w innych montrealskich organizacjach. Zmarła w Montrealu w wieku 89 lat.