Grób rodziny Domaradzkich
[działka C1 025 ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Maria Helena DOMARADZKA
( 1882-1947 )
( 1882-1947 )
Ur. w 1882 r. w Łodzi. Wbrew nakazom rusyfikacyjnym, poza oficjalną pracą nauczycielki języka rosyjskiego w szkołach wiejskich, prowadziła tajne nauczanie języka polskiego. W latach 1907-1909 na kuracji zdrowotnej we Francji, gdzie wyszła za mąż za inżyniera elektryka, Józefa Jastrzębiec-Domaradzkiego. Matka dwojga dzieci, Teodora i Zosi (która zmarła w dzieciństwie). Przed wybuchem I wojny światowej rozstała się z mężem. Zaangażowana w ruch narodowo-demokratyczny. Sprowadzona do Rzymu w 1941 r. przez syna - wykładowcę na Papieskim Uniwersytecie Studiów Wschodnich – zamieszkała w domu Sióstr Zmartwychwstanek. Zmarła na gruźlicę w wieku 65 lat. W latach 50. zwłoki jej zostały sprowadzone do Kanady i pochowane na cmentarzu w Saint-Sauveur.
Julia DOBIJA
( 1895-1978 )
( 1895-1978 )
Ur. w Krakowie. Podczas I wojny światowej walczyła o niepodległość Polski w organizacjach paramilitarnych. Po wojnie wyszła za mąż za Kazimierza Dobiję, redaktora krakowskiego Ilustrowanego Kuriera Codziennego. Matka Marii Teresy. W 1939 uczestniczyła w walce podziemnej z hitlerowskim okupantem jako kurier. W 1940 r. aresztowana przez bolszewików i deportowana z siostrami i ich dziećmi do Kazachstanu.
W 1942 r. ewakuowana z siostrą i siostrzenicą do Iranu. Tam spotkała się z córką Marią i dwiema siostrzenicami. W 1945 r. z armią Andersa ewakuowana do Iranu, potem Bejrutu. W 1947 r. opuściła Liban i przedostała się do Egiptu, a następnie do Anglii. W latach 1947-1951 przebywała w obozie w Penrhos (Walia), gdzie udzielała się społecznie. Do Montrealu sprowadzona przez córkę Marię w 1951 r. Zmarła przeżywszy 82 lata.
Siostra, Zofia Karolewska, upamiętniona w grobie nr 82 [działka C1 659].
W 1942 r. ewakuowana z siostrą i siostrzenicą do Iranu. Tam spotkała się z córką Marią i dwiema siostrzenicami. W 1945 r. z armią Andersa ewakuowana do Iranu, potem Bejrutu. W 1947 r. opuściła Liban i przedostała się do Egiptu, a następnie do Anglii. W latach 1947-1951 przebywała w obozie w Penrhos (Walia), gdzie udzielała się społecznie. Do Montrealu sprowadzona przez córkę Marię w 1951 r. Zmarła przeżywszy 82 lata.
Siostra, Zofia Karolewska, upamiętniona w grobie nr 82 [działka C1 659].
Teodor Feliks DOMARADZKI
( 1910-2001 )
( 1910-2001 )
Urodzony w Warszawie. Studiował na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie (1930-1936), a w 1939 r. uzyskał tytuł magistra filozofii i histori na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w katedrze historii dyplomacji Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1938-1939 studiował filozofię na Państwowym Uniwersytecie w Rzymie. Naukę przerwał w przededniu II wojny światowej i powrócił do kraju, by służyć w WP jako rezerwista. Internowany na Litwie. Dzięki zaproszeniu Papieskiego Uniwersytetu Studiów Wschodnich, w 1940 r. powrócił do Włoch i został wykładowcą instytucji słowiańskich oraz filologii polskiej. Doktoryzował się z filologii słowiańskiej oraz literatury polskiej.
W latach 1941-1947 wykładowca języka polskiego na Państwowym Uniwersytecie w Rzymie oraz profesor literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Gregoriańskim. Założył w Rzymie Liceum Polskie.
W latach 1944-1946 służył w II Korpusie Polskim we Włoszech w randze majora. Po zakończeniu II wojny światowej wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i przyczynił się do założenia Wydziału Studiów Słowiańskich na Uniwersytecie Fordham w Nowym Jorku. W 1948 r. osiedlił się w Montrealu i założył Centrum Studiów Słowiańskich na Uniwersytecie Montrealskim, inaugurując w ten sposób studia literatury słowiańskiej w języku francuskim. W latach 1948-1976 dyrektor Centrum i profesor literatury polskiej i słowiańskiej. Wydziały studiów słowiańskich utworzył na uniwersytetach w Windsor i w Ottawie. Ufundował Instytut Studiów Porównawczych. Odegrał wielką rolę w popularyzacji studiów słowiańskich w Kanadzie i na świecie. Członek i przewodniczący wielu organizacji m.in.: Kanadyjskiego Stowarzyszenia Slawistów, Stowarzyszenia Profesorów Uniwersytetu Montrealskiego, Międzynarodowej Federacji Literatury Współczesnej (Paryż), Polsko-Amerykańskiego Stowarzyszenia Historycznego (Detroit), Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce (Nowy Jork), Fundacji Paderewskiego i in. Główny wydawca kwartalnika Studia słowiańskie i wschodnioeuropejskie oraz autor licznych książek, esejów, monografii, artykułów, studiów i tłumaczeń na język francuski, angielski i włoski dzieł czołowych polskich poetów i pisarzy.
Za całokształt swojej działalności naukowej wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Université de Montréal oraz odznaczony m.in.: Orderem Kanady, Orderem Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi, papieskim Orderem Świętego Grzegorza. Mąż Marii Teresy Dobija i ojciec dwóch córek: śp. Marii oraz Kingi Janik. Zmarł w 2001 r. w wieku 90 lat.
W latach 1941-1947 wykładowca języka polskiego na Państwowym Uniwersytecie w Rzymie oraz profesor literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Gregoriańskim. Założył w Rzymie Liceum Polskie.
W latach 1944-1946 służył w II Korpusie Polskim we Włoszech w randze majora. Po zakończeniu II wojny światowej wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i przyczynił się do założenia Wydziału Studiów Słowiańskich na Uniwersytecie Fordham w Nowym Jorku. W 1948 r. osiedlił się w Montrealu i założył Centrum Studiów Słowiańskich na Uniwersytecie Montrealskim, inaugurując w ten sposób studia literatury słowiańskiej w języku francuskim. W latach 1948-1976 dyrektor Centrum i profesor literatury polskiej i słowiańskiej. Wydziały studiów słowiańskich utworzył na uniwersytetach w Windsor i w Ottawie. Ufundował Instytut Studiów Porównawczych. Odegrał wielką rolę w popularyzacji studiów słowiańskich w Kanadzie i na świecie. Członek i przewodniczący wielu organizacji m.in.: Kanadyjskiego Stowarzyszenia Slawistów, Stowarzyszenia Profesorów Uniwersytetu Montrealskiego, Międzynarodowej Federacji Literatury Współczesnej (Paryż), Polsko-Amerykańskiego Stowarzyszenia Historycznego (Detroit), Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce (Nowy Jork), Fundacji Paderewskiego i in. Główny wydawca kwartalnika Studia słowiańskie i wschodnioeuropejskie oraz autor licznych książek, esejów, monografii, artykułów, studiów i tłumaczeń na język francuski, angielski i włoski dzieł czołowych polskich poetów i pisarzy.
Za całokształt swojej działalności naukowej wyróżniony tytułem Profesor Emeritus Université de Montréal oraz odznaczony m.in.: Orderem Kanady, Orderem Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi, papieskim Orderem Świętego Grzegorza. Mąż Marii Teresy Dobija i ojciec dwóch córek: śp. Marii oraz Kingi Janik. Zmarł w 2001 r. w wieku 90 lat.
Maria Teresa
DOBIJA DOMARADZKA
( 1922-1997 )
DOBIJA DOMARADZKA
( 1922-1997 )
Ur. w Krakowie. Ukończyła gimnazjum i liceum w Krakowie i we Lwowie. W 1940 r. deportowana przez władze radzieckie do Kazachstanu. Po amnestii w 1941 r., dołączyła do tworzącej się armii polskiej w Buzułuku jako ochotniczka i tam pracowała w sztabie gen. Andersa. Ewakuowana do Iranu i Libanu, w 1944 r. na francuskim Uniwersytecie św. Józefa w Bejrucie podjęła studia medyczne i w 1950 r. uzyskała dyplom doktora medycyny. Wyjechała do Kanady, gdzie kontynuowała studia specjalistyczne w Instytucie Mikrobiologii i Higieny. Członek wielu stowarzyszeń zawodowych, m.in. Korporacji Lekarzy Quebeckich, Federacji Lekarzy Specjalistów, Kanadyjskiego Związku Lekarzy Mikrobiologów, Międzynarodowej Unii Walki z Gruźlicą. W Montrealu pracowała w szpitalach św. Józefa i Maisonneuve; wykładała medycynę na Uniwersytecie Montrealskim. Autorka licznych artykułów naukowych oraz uczestniczka międzynarodowych kongresów i konferencji naukowo-medycznych. Pracowała społecznie w środowisku kanadyjskim i polonijnym. Członek Kanadyjskiego Trybunału d/s Praw Człowieka oraz Kanadyjskiej Rady d/s Stosunków Chrześcijańsko-Żydowskich. Bardzo zaangażowana w pracy wielu organizacji polonijnych. Za zasługi wojenne w latach 1939-1945 odznaczona została w 1995 r. Krzyżem Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zmarła w 1997 r. w wieku 75 lat.
Maria DOMARADZKA
( ✵ ✟ 1955 )
( ✵ ✟ 1955 )
Córeczka Teodora Domaradzkiego i Marii Dobija-Domaradzkiej.