Grób Tokarzewskich i Petrusewiczów
[działka C1 176CA ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Antonina
KARASZEWICZ-TOKARZEWSKA
( 1899-1976 )
KARASZEWICZ-TOKARZEWSKA
( 1899-1976 )
Ur. w Przemyślu, z domu Kondziołł. Ukończyła seminarium nauczycielskie w Krakowie. W latach 1916-1920 pracowała w szeregach Polskiej Organizacji Wojskowej. W odrodzonej Polsce, jako żona ppłk WP Michała Karaszewicz-Tokarzewskiego, poświęciła się całkowicie pracy społecznej w kołach wojskowych. Za całokształt swojej pracy społecznej została wyróżniona w 1935 r. Złotym Krzyżem Zasługi, a w 1937 r. Orderem Polonia Restituta. Po wybuchu II wojny światowej oraz inwazji Polski przez wojska sowieckie, we wrześniu 1939 r. przekroczyła granicę rumuńską z córką Ireną, następnie przedostała się do Francji, a po jej upadku do Wielkiej Brytanii, skąd w sierpniu 1940 r. była ewakuowana z córką do Kanady. Osiedliła się w Montrealu. Pracowała społecznie roztaczając opiekę nad żołnierzami polskimi, śląc paczki dla jeńców przebywających w Rosji. Działała też w Komitecie Pomocy Dzieciom Polskim i w Kongresie Polonii Kanadyjskiej. Zmarła w wieku 77 lat.
Michał
KARASZEWICZ-TOKARZEWSKI
(upamiętniony)
( 1893-1964 )
KARASZEWICZ-TOKARZEWSKI
(upamiętniony)
( 1893-1964 )
Ur. we Lwowie. Studiował we Lwowie prawo, a później medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1914 r. w Legionach Polskich. W 1919 r. zasłynął dzięki swej brawurowej akcji oswobodzenia Lwowa. Za ten czyn męstwa i odwagi został odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl. Wyróżnił się też podczas wojny polsko-bolszewickiej. W latach 1922-1924 odbył wyższe studia wojskowe we Francji. W 1924 r. został dowódcą dywizji piechoty w Wilnie, a następnie awansował na generała brygady.
Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca Armii Pomorze, a następnie dowódca Grupy Operacyjnej w składzie Armii Poznań. Przedarłszy się do Warszawy, został mianowany dowódcą Armii Warszawa. Po wkroczeniu Niemców do stolicy, powołał do życia wojskową organizację konspiracyjną pod nazwą Służba Zwycięstwu Polski i przyczynił się do utworzenia Polskiego Państwa Podziemnego. W 1940 r. podporządkował się rozkazom gen. Sikorskiego i wyjechał do Lwowa, aby objąć komendanturę wschodniego obszaru Polski pod okupacją sowiecką. Aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu, skazany został na pięć lat więzienia i przewieziony do łagru pod Archangielskiem, gdzie pracował jako lekarz obozowy. Po zidentyfikowaniu, poddano go śledztwu w moskiewskim więzieniu na Łubiance. Wolność odzyskał na podstawie umowy między polskim rządem emigracyjnym a rządem Rosji Sowieckiej i w 1943 r. wstąpił do formującego się Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Andersa. Awansowany na generała dywizji, został zastępcą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. Po demobilizacji pozostał na emigracji i osiedlił się w Londynie, gdzie w 1964 r. otrzymał awans na generała broni. Był członkiem Rady Narodowej, organu doradczego Prezydenta RP.
Zmarł w 1964 r. w Casablance (Maroko) w wieku 71 lat. Pochowany został na cmentarzu Brompton w Londynie. W 1992 r. prochy generała, podobnie jak i innych dowódców Polski Podziemnej, spoczęły na Cmentarzu na Powązkach w Warszawie. Posiadał najwyższe odznaczenia wojskowe polskie i zagraniczne m.in. Order Orła Białego, Virtuti Militari (II i V kl.), Polonia Restituta (III i IV kl.), Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Walecznych (5x), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (2x), Order Łaźni (bryt.), Legia Honorowa (fr.). Był wielkim Polakiem i patriotą, bohaterskim oficerem, który w chwilach próby nigdy nie zdradził ojczyzny, lecz gotów był poświęcić dla sprawy polskiej własne ambicje zawodowe, a nawet życie. Honor i Ojczyzna stanowiły dla niego najważniejszą dewizę życiową.
Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca Armii Pomorze, a następnie dowódca Grupy Operacyjnej w składzie Armii Poznań. Przedarłszy się do Warszawy, został mianowany dowódcą Armii Warszawa. Po wkroczeniu Niemców do stolicy, powołał do życia wojskową organizację konspiracyjną pod nazwą Służba Zwycięstwu Polski i przyczynił się do utworzenia Polskiego Państwa Podziemnego. W 1940 r. podporządkował się rozkazom gen. Sikorskiego i wyjechał do Lwowa, aby objąć komendanturę wschodniego obszaru Polski pod okupacją sowiecką. Aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu, skazany został na pięć lat więzienia i przewieziony do łagru pod Archangielskiem, gdzie pracował jako lekarz obozowy. Po zidentyfikowaniu, poddano go śledztwu w moskiewskim więzieniu na Łubiance. Wolność odzyskał na podstawie umowy między polskim rządem emigracyjnym a rządem Rosji Sowieckiej i w 1943 r. wstąpił do formującego się Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Andersa. Awansowany na generała dywizji, został zastępcą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. Po demobilizacji pozostał na emigracji i osiedlił się w Londynie, gdzie w 1964 r. otrzymał awans na generała broni. Był członkiem Rady Narodowej, organu doradczego Prezydenta RP.
Zmarł w 1964 r. w Casablance (Maroko) w wieku 71 lat. Pochowany został na cmentarzu Brompton w Londynie. W 1992 r. prochy generała, podobnie jak i innych dowódców Polski Podziemnej, spoczęły na Cmentarzu na Powązkach w Warszawie. Posiadał najwyższe odznaczenia wojskowe polskie i zagraniczne m.in. Order Orła Białego, Virtuti Militari (II i V kl.), Polonia Restituta (III i IV kl.), Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Walecznych (5x), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (2x), Order Łaźni (bryt.), Legia Honorowa (fr.). Był wielkim Polakiem i patriotą, bohaterskim oficerem, który w chwilach próby nigdy nie zdradził ojczyzny, lecz gotów był poświęcić dla sprawy polskiej własne ambicje zawodowe, a nawet życie. Honor i Ojczyzna stanowiły dla niego najważniejszą dewizę życiową.
Stanisław PETRUSEWICZ
( 1912-2005 )
( 1912-2005 )
Zięć Antoniny Tokarzewskiej (powyżej), mąż Ireny (poniżej). Urodzony w Wilnie, ukończył studia na politechnice w Gdańsku z tytułem inżyniera. Pracował w warszawskim Instytucie Lotnictwa. W 1939 r. przedostał się do Francji, by dołączyć do polskich sił zbrojnych. Po upadku Francji schronił się w Hiszpanii, a stamtąd wyjechał do Rio de Janeiro, a następnie do Nowego Jorku i Ottawy. Pracował w zakładach produkujących podwozia do samolotów bombowych. Po wojnie poślubił Irenę Tokarzewską, osiedlając się w Montrealu i Fulford, w Estrie. Pracował w Wajax Co. Ltd, kolejno jako inżynier projektu, szef projektu, naczelny inżynier i wiceprezes.
Stanisław był również aktywny w działalności Polonii i założył Stowarzyszenie Polskich Inżynierów w Kanadzie. Był zaprzyjaźniony z Armandem Bombardier, wynalazcą skidoo. Przez lata pomagał jemu i jego firmie w projektowaniu i zakupie różnego rodzaju silników. Zmarł w wieku 92 lat.
Stanisław był również aktywny w działalności Polonii i założył Stowarzyszenie Polskich Inżynierów w Kanadzie. Był zaprzyjaźniony z Armandem Bombardier, wynalazcą skidoo. Przez lata pomagał jemu i jego firmie w projektowaniu i zakupie różnego rodzaju silników. Zmarł w wieku 92 lat.
Irena PETRUSEWICZOWA
( 1919-2006 )
( 1919-2006 )
Córka Antoniny (powyżej) i Michała Tokarzewskiego, żona Stanisława (powyżej). Urodziła się i wykształcenie odebrała w Polsce. Po wybuchu wojny w 1939 r. przedostała się wraz z matką do Rumunii, Francji, wreszcie do Anglii. W 1940 r. obie zostały ewakuowane drogą morską do Kanady. W Montrealu działała wśród Polonii, z zapałem poświęcając swój czas Polskiej Bibliotece. W montrealskim Muzeum Sztuk Pięknych wprowadziła tradycję dekorowania świątecznych choinek przez różne grupy etniczne. Wraz z mężem prowadziła bogate życie towarzyskie tak w Montrealu, jak i w ich ulubionym domu przerobionym ze starej szkoły w Fulford. Irena zmarła w wieku 86 lat, rok po śmierci męża.